Ten trójmiarowy taniec najczęściej wykonywany był przez osoby starsze, na przykład rodziców weselnych czy gospodarzy odbierających wieniec dożynkowy i był formą ich uhonorowania. Podobnie jak w wiwacie żeby rozpocząć taniec najpierw należało zaśpiewać.

Taniec wykonuje jedna para. W przodku partner trzyma partnerkę w trzymaniu zamkniętym, takim samym jak podczas wirowania w wiwacie. A zatem prawą ręką w pasie, lewą za ramię. Para wiruje w prawo wokół własnej osi stawiając drobne kroki całymi stopami – jeden krok na jedną miarę w takcie. Po pewnym czasie partner może (ale nie musi) zmienić kierunek wirowania na przeciwny. Potem jednak nie może już wrócić do poprzedniego.

Tańczącej parze służą kawalerowie. Służenie polega na bieganiu w rytm muzyki wokół przodkujących oraz wymachiwaniu chustkami. Po zmianie kierunku wirowania przez tancerzy służący zatrzymują się i do końca tańca przytupują i klaskają w dłonie, bądź wymachują chustkami. W czasie wesel chustki te przymocowane są do batów weselnych. Występowały różne formy służenia i tańczący przodka miał prawo zażyczyć sobie w jaki sposób „kawalerka” będzie mu służyć.

Taniec kończony wedle uznania tancerza, który w wybranym przez siebie momencie zatrzymywał muzykę podnosząc rękę w stronę kapeli i wołając „Hos!”.